پس از28 سال! یک حبس ابدی، درسن هفتاد سالگی، به مرخصی یکماهه رفت!
ده هزار و دویست و بیست روز و شب، در زندانهای قزل حصار، اوین، رجایی شهر، قصر تهران، ساری و آمل بسر بردن و بیش ازپنجاه رئیس زندان دیدن؛ و اینک، در آخر پائیز و اول زمستان، عباس ابد، برای سی روز و شب، با یک برگه مرخصی، فرصت زندگی کردن در خارج از دیوارهای زندان را پیدا می کند!
عباس ابد! که بجرم قتل عمد، در قبل ازانقلاب به حبس ابد محکوم شده بود، اینک روزها و هفته ها و ماهها و سالها پس ازآن اتفاق، یکبار دیگر، نه در رویا، که در بیداری، قدم زدن در پباده روهای شهر و عبور از خیابان را و گذر ازبین اتومبیل ها را تجربه می کند، و اما این پیرمرد هفتاد ساله، چگونه می تواند پس ازاینهمه سال، امشب در خارج اززندان، خواب رود، و اگر بتواند که خواب رود، آیا ممکن است که در اولین شب مرخصی، خواب زندان را نبیند؟!

عباس ابد، هنوزامید تشکیل یک زندگی آبرومند و بودن در بین مردم را دارد، و اما اینک او در لحظه های اولین روزو شب مرخصی است، و شاید که قبل ازپایان مرخصی، از عقیده خود بازگردد، و هوس، زندگی بیرون اززندان را فراموش کند.

او اینک، در شهری قدم می زند، که آدمهایش تغییر کرده و برای او غریبه هستند، و او قاتل غریبه ای در بین آدمهای آزاد ازبند است، که تمام دوستانش، در بند قرار دارند.
عباس ابد! امشب تا صبح نمی خوابد! می خوابد؟!

محمد رضا شوق الشعراء